Ή ἹΕΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ἈΡΙΘΜΩΝ
Ὅλοι, σχεδὸν, οἱ παλαιοὶ πολιτισμένοι λαοὶ ἐθεώρουν πολλοὺς ἀριθμοὺς ὡς ἱερούς. Ἐκ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, πρῶτοι ἀσχοληθέντες συστηματικῶς μὲ τὴν ἱερότητα τῶν ἀριθμῶν, εἶναι ὁ Πυθαγόρας καὶ οἱ Πυθαγόρειοι [(6ος καὶ 5ος αἰών πρὸ κοινῆς χρονολόγησης (π.κ.χ.)]. Κατὰ τοὺς Πυθαγορείους, λοιπόν, ἡ μονὰς ἦτο ἱερὸς ἀριθμός, διότι ἐσυμβόλιζε τὸν θεόν, ὁ ὁποῖος κατέχει τὸ πᾶν καὶ εἶναι ακίνητος. Λέγεται δὲ μονάς, διότι μένει ἀκίνητος, ὅπως ὁ θεὸς καὶ πᾶς ἀριθμὸς πολλαπλασιαζόμενος ἐπὶ τὴν μονάδα μένει ἀμετάβλητος. Ἡ δυὰς ἐτόλμησε ἐκδηλωθῆ διὰ κινήσεως δύο μονάδων. Λέγεται τόλμη καὶ ἀνδρεία καὶ συμβολίζει τὸ θῆλυ γένος καὶ τὴν ὔλην. Ὁ ἀριθμὸς τρία εἶναι ἱερὸς ἀριθμός, διότι ἐκφράζει τὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον (ἀρχὴ, μέσον, τέλος) καὶ συμβολίζει τὸ ἄρρεν. Τὸ ἐπίρρημα «τρίς», εἰς πολλάς περιπτώσεις, ἐκφράζει ἐπίτασιν καὶ ὄχι ἁπλῶς «τρεῖς φοράς» (π.χ. τρισόλβιος, τρισκατάρατος, τρικυμία, τριγυρνῶ κλπ.). Ὁ ἀριθμὸς τέσσαρα εἶναι ἱερός, διότι οἱ πρῶτοι τέσσαρες ἀριθμοὶ ἔχουν ἄθροισμα